خلوتگه وبلاگت

ریحانه من

این وبلاگ برای من وسیله ای شده برای کشف کردن تو. یادآوری خاطرات تو، خاطراتی که شاید گاهی یادم میرن، ولی اینجا ثبتشون می کنم تا برات به یادگار بمونه.

شاید قبل از نوشتن این وبلاگ اینقدر توی رفتارهات از صیح تا شب دقت نمی کردم و لی حالا اینطور نیست و خیلی خوب دقت می کنم و تو رو می کاوم. ای کاش این وبلاگ رو زودتر از اینها راه اندازی کرده بودم، اما مامان بارها بهت گفتم که من واقعا درگیر بودم من هم دانشجو، همسر، مادر، فرزند و عروس بودم تازه کار و هم بهش اضافه کن. و جمع همه اینها محصولش این میشد که که همه ناراضی بودند و راضی نگهداشتن همه غیر ممکن بود. من تا حد توانم نه اینکه کار میکردم بلکه می دویدم اما رسیدن به مقصدم حکایت همون کلاغ آخر قصه را داشت. البته و صد البته خدا را شکر که اگه لطف اون نبود واقعا کم میاوردم و نمی تونستم ادامه بدم ولی لحظه ای هم رهام نکرد و همیشه پشتیبانم بود. و بازم شکر که بعد از پشت سر گذاشتن همه اون مشکلات چیزای با ارزشی دارم که بهمشون افتخار می کنم.  اول و بالاتر از همه خدا و همه مددهایی که به من کرد بعد از اون بهتر و  برتر از هر چیز خواستنی توی دنیا تو رو که هستی بخش زندگی منی، زندگی خوبمون که با همه تلاطمها و طوفانهای سر راهمون تونستیم نگهش داریم، تجارب بسیار ارزنده و دوستان ارزشمند و گرانقدری که در تمامی آن لحظات سخت کنارم بودند و خانواده های خودم و بابا که همیشه کنارمون بودند. و در جمع، همه اینها موهبتهایی هستند گرانقدر و ارزشمند از جانب خدای متعال مهربان که سخت قدرشون و می دونم و برای حفظشون جونمو فدا می کنم.

ریحانه ام همیشه سپاسگزار به دست آورده هات نباش، گاهی اوقات از دست دادن بعضی چیزها نعمات بسیار بزرگی هستند. مثل موقعیتهای بد زندگی که اگه به دست میاوردیم شاید به نفعمون نبود، یا موقعیتهای بد کاری که من داشتم و بلطف خدا ازش دل کندم و تو رو و زندگیم و بدست آوردم. خلاصه اینکه می خواستم بگم واقعاً گرفتار بودم که تازه بعد از 4 سالگی جنابعالی این وبلاگ و راه اندازی کردم. ولی بهت قول میدم که همیشه همیشه تا جاییکه خدا بهم قوت بده به روزش کنم و لحظه لحظه های ناب زندگیتو توش ثبت و ضبط کنم .